Janusz Korczak (Henryk Goldszmit)
(urodzony 22 lipca 1878 roku w Warszawie,
zginął wraz ze swymi wychowankami ,wywieziony z
getta w 1942, dobrowolnie towarzysząc im w
drodze na śmierć w komorze gazowej w obozie
zagłady w Treblince, mimo że miał możliwość
ucieczki z getta.) Jeden z najsłynniejszych
polskich pedagogów, publicysta, pisarz, lekarz,
działacz społeczny żydowskiego pochodzenia.
Urodził się w rodzinie Cecylii z Gębickich i
zamożnego adwokata Józefa Goldszmita.
Janusz Korczak był prekursorem działań na
rzecz praw dziecka i całkowitego
równouprawnienia dziecka. Pedagog brał udział
w powstawaniu pierwszego pisma publikowanego
przez dzieci. Był wybitnym liderem działań w
obszarze resocjalizacji nieletnich, diagnozowania
wychowawczego oraz opieki nad trudnymi dziećmi.
W 1898 rozpoczął studia na Wydziale Lekarskim
Uniwersytetu Cesarskiego w Warszawie. 1899 roku
pojechał do Szwajcarii, aby bliżej poznać
działalność i twórczość pedagogiczną
Pestalozziego. W 1905 po wysłuchaniu
pięcioletniego kursu nauk medycznych i
złożeniu obowiązującego egzaminu otrzymał
dyplom lekarza. Podjął pracę jako lekarza w
Szpitalu dla Dzieci im. Bersonów i Baumanów.
Współpracował z Samuelem Goldflamem, z którym
podjął szeroką działalność społeczną.Dom Sierot i Nasz Dom
Razem ze Stefanią Wilczyńską założył i
prowadził Dom Sierot dla dzieci żydowskich w
Warszawie (1912-1942), a później także Naszego
Domu— sierocińca dla dzieci polskich
(1919-1936), gdzie stosował nowatorskie metody
pedagogiczne.
Postulaty i założenia Naszego Domu :
„Wychowanie współczesne przenika zasada, że
wychowawca odpowiada przed społeczeństwem za
dzieci. Pragniemy oprzeć wychowanie na zasadach,
gdzie wychowawca odpowiadałby przed dziećmi za
społeczeństwo.”
„Celem wychowania współczesnego jest
przygotowanie dzieci do życia, gdy po latach
staną się ludźmi, pragniemy przekonać ogół,
że dzieci już są ludźmi, że traktować je
należy jako żywe i ludzkie istoty. Pragniemy
zorganizować społeczeństwo dziecięce na
zasadach sprawiedliwości, braterstwa, równych
praw i obowiązków.(...) Karność zastąpić
pragniemy przez ład, przymus przez dobrowolne
przystosowanie się jednostki do formy życia
zbiorowego, martwy morał zmienić chcemy przez
radosne dążenie do doskonalenia się i
samozmagania (...) Nie urabiać i przerabiać, a
zrozumieć i porozumieć chcemy się z dzieckiem.
Na pierwszym planie stawiamy poznanie. Działać
musimy ostrożnie i z wolna- czujnie się pod
okiem dzieci kształcąc i wychowując.”
Korczak posiadał znakomite wyczucie psychiki
dziecięcej, a jego postawa pełna szacunku i
zaufania do dziecka stała się podstawą systemu
pedagogicznego łączącego zasadę kierowania
dziećmi z zasadą ich samodzielności. Domagał
się równouprawnienia dziecka oraz poważnego
traktowania jego spraw i przeżyć, wychowania w
miłości i ciepłe.
Aktywność radiowa i literacka :
-W lutym 1900 zaczął współpracować z
tygodnikiem satyrycznym Kolce jako współautor
zespołowo pisanej sensacyjnej powieści: Lokaj.
-Od 1901 roku Korczak zaczął pisać felietony.
Tym roku również ukazała się powieść Dzieci
ulicy, najpierw w odcinkach w Czytelni dla
Wszystkich (nr 1-18), a następnie w wydaniu
książkowym.
-Pomiędzy 1903-1905 był felietonistą w
czasopiśmie Głos (tygodnik), w którym
prowadził rubrykę Na widnokręgach.
-W styczniu 1904 na łamach Głosu zaczęła
ukazywać się powieść w odcinkach Dziecko
salonu, która przyniosła mu światowy rozgłos.
-Ponadto w 1939 wydał: Pedagogikę żartobliwą,
Moje wakacje, Gadaninki radiowe Starego Doktora.
-W 1926 założył Mały Przegląd (1926-1939),
nad którym sprawował pieczę przez 4 lata
(1926-1930).
Korczak prowadził szeroką aktywność
popularyzatorską w obronie praw dziecka z
udziałem radia. Przedwojenne pedagogiczne
audycje Janusza Korczaka, zostały zdjęte z
anteny po tym, jak słuchacze zaczęli wyrażać
niezadowolenie powodowane odmiennością
etniczną ich autora. Jednak we wrześniu 1939,
był prelegentem(os. wygłaszająca odczyt
publicznie) w Polskim Radiu.
Życie w
warszawskim gettcie
Ostatnie trzy miesiące swojego życia (od maja
1942),pedagog spędził w gettcie warszawskim
gdzie w wolnych chwilach pisał pamiętnik
(opublikowany w 1958 roku). Pisanie rozpoczął w
1939 roku. Newerly, późniejszy jego biograf,
próbował w tym czasie dostarczyć mu fałszywe
dokumenty z aryjskiej części miasta, ale
Korczak odmówił wyjścia z getta –jednak nie
zdecydował się opuścić swych podopiecznych,
choć międzynarodowa sława dawała mu szansę
na przeczekanie wojny w każdym neutralnym kraju
Zachodu. Jego ostatni zapisek w Dzienniku datuje
się na 5 lub 6 sierpnia 1942 r.
Działalność
pedagogiczna
Korczak był zwolennikiem emancypacji dziecka,
jego samostanowienia i poszanowania praw.. Pismo
publikowane dla i przez dzieci było ich forum,
kuźnią talentów i ważnym filarem asymilacji
– zwłaszcza dzieci z ortodoksyjnych rodzin
żydowskich. Korczak opowiadał się za
resocjalizacją oraz kompleksową i nowatorską
opieką nad dziećmi z marginesu społecznego.
Janusz Korczak był wielką osobowością, w
której zespoliło się kilka zawodów-
dotyczących życia człowieka. Dorobek życia
Korczaka jest wielki i znaczący. Wartości
wyznawane przez niego są uniwersalne i
ponadczasowe.
„W praktyce pedagogicznej Janusz Korczak był
wrogiem zamkniętego, sztywnego, mało
elastycznego systemu wychowawczego. Wskazywał
ogólne kierunki działania, ogólne zasady,
które wychowawca powinien dostosowywać zawsze
do konkretnych potrzeb i warunków oraz do
konkretnych dzieci w określonych sytuacjach.
Wychowanie wg. Korczaka to proces twórczy,
ustawiczne poszukiwanie własnych, skutecznych
form i metod.”
Myślą przewodnią stworzonej przez Korczaka
koncepcji pedagogicznej była troska o rozwój
samorządności dzieci i młodzieży
przejawiającej się w różnych formach ich
aktywności.
„Podsumowując Janusz Korczak stworzył teorię
pedagogiczną o charakterze prekursorskim wobec
ówczesnych teorii wychowawczych. Był
prekursorem walki o prawa dziecka; zwracał
szczególną uwagę na nierównoprawną pozycję
dzieci w społeczeństwie, ich niewolniczą
zależność od dorosłych. Domagał się, by
uznano, że dziecko jest pełnowartościowym
człowiekiem od chwili narodzin. Był
zwolennikiem oświaty medycznej, świadomego
rodzicielstwa i regulacji poczęć. Sprawą
priorytetową było dla niego uznanie autonomii i
godności dziecka. Przeciwstawiał się
rozpowszechnionemu w ówczesnej praktyce
pedagogicznej "wpajaniu dyscypliny",
wykluczał kary cielesne i potępiał praktyki
zawstydzania dziecka. Proponował system zachęt
i trzy zasady wychowawcze: współgospodarzenie,
współzarządzanie oraz oddziaływanie opinii
społecznej.”
„ Mając zastrzeżenia do prowadzenia
internatów uważał, że dzieci wymagające
opieki powinno się umieszczać w rodzinach-
nawet biednych. Z punktu widzenia ich rozwoju
będzie to korzystniejsze.” - M. Falkowska –
„ Kalendarz życia, działalności i
twórczości Janusza Korczaka”
Twórczość :
1900- Dzieci i wychowanie w tygodniku Wędrowiec.
1901- Dzieci ulicy.
1904- Dziecko salonu.
1909- Promyk
1910- Mośki, Joski i Srule
1914- 1918 - Pracuje nad Jak kochać dziecko.
1919- Momenty wychowawcze , Pierwsza część Jak
kochać dziecko, Dziecko w rodzinie
1920- Przedmowa do rozprawy Jędrzeja
Śniadeckiego O fizycznym wychowaniu dzieci.
1923- Król Maciuś Pierwszy , Król Maciuś na
wyspie bezludnej
1925- Kiedy znowu będę mały
1929- broszura : Prawo dziecka do szacunku .
1930- Prawidła życia. Pedagogika dla
młodzieży i dorosłych.
1935- Kajtuś czarodziej
1939- Pedagogika żartobliwa
Więcej wiadomości
o Januszu Korczaku znajdziesz na stronach:
http://www.pskorczak.org.pl/strony/korczak_o-korczaku.htm
www.korczakowo,org
Opracowano na podstawie :
1. M. Falkowska – „ Kalendarz życia,
działalności i twórczości Janusza Korczaka”
2. K. Dębnicki – „ Korczak z bliska”
3. Encyklopedia PWN
|